Rabia Nazik Kaya
BİR BELDEYE taşınmak, bir beldeyi tanımak bir kış mevsiminde..Havanın kapalı, ağaçların çıplak olduğu bir dönemde..Soğuk, sessiz ve ıssız günlerde..Nasıl da bir tedirginlik oluşturur insanın kalbinde..
Toprak, bağrında taşıdığı tohumları sımsıkı tutmakta ve hiç renk vermemektedir.
Göğün griliği, maviyi zapt etmiş göstermemekte ve börtü böcek, çekildikleri kabuklarında beklemektedir..
Birkaç ay geçer böylece…
Ve bahar gelir usulca…Önce minik minik yapraklarla ve pembe-beyaz çiçeklerle..
Her gün geçtiğiniz soğuk ve karanlık yol, yeşil bir örtüye bürünür sonra..
Kışta ölü gibi görünen ağaç dallarının ne kadar yükseğe uzandığını, yemyeşil yapraklar büyüyünce anlarsınız..Bir çalılığa benzeyen sarmaşık dallarının pembe-mor çiçeklerden oluştuğunu görünce hayret edersiniz..
Ve toprağın sonunda salıverdiği menekşeleri fark edersiniz renk renk..
Güneş artık daha sık uğramaya başlamıştır bu beldeye. Mavi saklandığı yerden çıkar, yer gök rengarenk bir şölen havasına bürünür adeta..
Oysa buralar griydi,
soğuktu,
sessizdi,
renksizdi,
ıssızdı ilk tanıştığınız zaman…
Şimdiyse nasıl değiş(tiril)di !....
devamı: http://www.karakalem.net/?article=3629
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder